Του Χρήστου Ρέππα
Τα όσα έγιναν την περασμένη Τρίτη 24.03.2014 με την τρίτη εγκύκλιο για την αυτοαξιολόγηση είναι μια εξαιρετικά αυταρχική και αρνητική εξέλιξη. Από την πλευρά του Υπουργείου και του υπόλοιπου διοικητικού και τεχνοκρατικού μηχανισμού της εκπαίδευσης (διοικητικοί προϊστάμενοι, σχολικοί σύμβουλοι, ΙΕΠ) είναι επιβεβαίωση της μεγάλης στρατηγικής ήττας που υπέστησαν στο μέχρι τώρα πόλεμο που άνοιξαν εναντίον των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. Μια στρατηγική ήττα που διαμορφώθηκε με τις αρνητικές αποφάσεις για την αυτοαξιολόγηση εκατοντάδων συλλόγων διδασκόντων, στους οποίους ο βασιλιάς της εξουσίας αποδείχτηκε γυμνός και τα όπλα του πολύ μικρού βεληνεκούς. Ούτε ο εφησυχασμός πέρασε ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα και κάνουμε ό,τι κάναμε μέχρι τώρα ούτε ο εκφοβισμός ότι όλα αυτά είναι νόμος του κράτους και άρα δεν έχουμε δικαίωμα να διαφωνήσουμε. Όλα αυτά ήταν εξουσιαστικές τακτικές που αποσκοπούσαν να μεγαλώσουν το φόβο ή την απάθεια, δεν μπορούσαν όμως ν΄απαντήσουν στα επιχειρήματα της πολιτικής και συνδικαλιστικής πρωτοπορίας (τέτοιο ήταν το ρεύμα των Παρεμβάσεων ΠΕ και ΔΕ στις πρόσφατες εξελίξεις) της οποίας ο λόγος έγινε στην κυριολεξία ηγεμονικός και ουσιαστικά καθόρισε τις εξελίξεις σε επίπεδο βάσης, δηλ. των Συλλόγων Διδασκόντων. Στη συγκεκριμένη ανάλυση για τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της αυτοαξιολόγησης, τη σχέση της με τον αγοραίο προσανατολισμό της εκπαίδευσης, την ενοχοποίηση γονιών και εκπαιδευτικών για την κρίση της εκπαίδευσης, η μόνη απάντηση που συνήθως ακούγονταν από τους υποστηρικτές της αυτοαξιολόγησης ήταν ελπίζω ότι η «Πολιτεία δεν θα δώσει τέτοια διάσταση στην αυτοαξιολόγηση, σαν αυτή που λέτε». Αλλού, σε διαδικασίες που οργανώθηκαν από Συλλόγους, ΕΛΜΕ ή κινηματικές συλλογικότητες, δεν τόλμησαν καθόλου ν΄ αρθρώσουν επιχειρηματολογία. Συνέχεια