Σε μια περίοδο που όλοι οι εργαζόμενοι δέχονται μία πρωτοφανή επίθεση. Με την ΕΕ και το ΔΝΤ να παίζουν το ρόλο του στρατηγείου στην επίθεση, εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις σαρώνονται. Οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας μένουν πιστές στη γραμμή της εξαθλίωσης των εργαζομένων, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του. Στο κέντρο της επίθεσης έχει βρεθεί φυσικά και η εκπαίδευση, που αντιμετωπίζεται πλέον ως «άχρηστη» κοινωνική παροχή, ενώ το εκπαιδευτικό προσωπικό αντιμετωπίζεται απλά ως βαρίδι για τον προϋπολογισμό του κράτους.
Σε ένα τέτοιο συνολικό κλίμα διεξήχθησαν οι εργασίες του 16ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ, το οποίο αποφάσισε, όχι μόνο να εισηγηθεί στις συνελεύσεις του Σεπτέμβρη απεργία διαρκείας, αλλά και υιοθέτησε ένα μεγάλο κομμάτι των προτάσεων των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, αλλά και σηματοδότησε και μια σημαντική αλλαγή στους συσχετισμούς του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Για πρώτη φορά ΔΑΚΕ –ΠΑΣΚ έχασαν την πλειοψηφία Με αυτά τα δεδομένα θεωρήσαμε ότι μπορούσε να συγκροτηθεί το ΔΣ της Ομοσπονδίας, για να λειτουργήσει άμεσα και να οργανώσει την απάντηση του κινήματος στην επίθεση που εξελισσόταν με σφοδρότητα (διαθεσιμότητες), υπήρχαν οι αποφάσεις του Συνεδρίου που μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για την κατεύθυνση της ομοσπονδίας, εξασφαλίστηκε η δυνατότητα προσφυγής στις ΓΣ για όλα τα σοβαρά ζητήματα, αποκλείστηκαν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού από το προεδρείο. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις συμμετείχαμε στο προεδρείο και πιστεύουμε ότι η επιλογή μας αυτή λειτούργησε θετικά για τη δράση της Ομοσπονδίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν όλα τα εμπόδια και οι δυσκολίες που προέκυπταν από το συσχετισμό και τις θέσεις των παρατάξεων. Συνέχεια