Για τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ

Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

Προξένου Κορομηλά 51

e.elme.thess@gmail.com

Για τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ

Η πρόσφατη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ αποτελεί εξαιρετική εξέλιξη για τις ΗΠΑ και την ΕΕ που επέβαλαν λύση για να ισχυροποιηθεί άμεσα η Νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια. Η πάση θυσία εξυπηρέτηση των σχεδίων ΗΠΑ και ΕΕ από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών, οι πανηγυρισμοί και τα συγχαρητήρια αποτελούν πρόκληση για τον ελληνικό λαό καθώς την ίδια ώρα ψηφίστηκαν και άλλα μέτρα εξόντωσης του που προβλέπει το Νέο Πολυτερατούργημα της 14^ης Ιουνίου, υπό την πίεση των Ευρωπαίων και υπερατλαντικών «συμμάχων».

Οι λαοί και οι εργαζόμενοι εκατέρωθεν των συνόρων, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη συμφωνία αυτή, αλλά έχουν πολλά να διακινδυνεύσουν. Η σταθερότητα υπό τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αποτελεί βήμα αποσταθεροποίησης όταν τα συμφέροντα τους το προστάζουν, ενώ το δηλητήριο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας τροφοδοτείται εκ νέου.

Το πρόσφατο παρελθόν της Αμερικάνικης παρουσίας στα βαλκάνια καταδεικνύει ότι οι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί και η συμμετοχή σ’ αυτούς ποτέ δε διασφάλισαν την ειρήνη, αντίθετα ενισχύουν τους ανταγωνισμούς των καπιταλιστικών κέντρων και των γειτονικών κρατών. Μια νατοϊκή λύση δεν είναι λύση, αλλά προετοιμάζει νέα δεινά.

Οι λαοί της περιοχής, οι εργαζόμενοι οφείλουν να αντιπαλέψουν τους εχθρούς της ειρήνης, της σταθερότητας, της ομαλής συνύπαρξης λαών και εθνών: το Νάτο και την ΕΕ, τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον εθνικισμό. Να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα απαιτεί να φύγει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ απ’ τα βαλκάνια, το ΝΑΤΟ και οι βάσεις από την Ελλάδα και θα αγωνίζονται για την ειρηνική συμβίωση και το σεβασμό όλων των λαών της περιοχής.

για το ΔΣ

η πρόεδρος                                     η γραμματέας

Πόπη Σαραϊδάρη                         Φρίντα Χατζηβαρίτη

 

Επείγουσα ανακοίνωση από την Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας για έκφραση διεθνιστικής αλληλεγγύης στους διωκόμενους συναδέλφους Τούρκους εκπαιδευτικούς

  Συναδέλφισσες/συνάδελφοι,

Η κατάσταση στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, είναι λίγο πολύ γνωστή. Στις εκλογές του Ιουνίου του 2015 το κυβερνόν κόμμα του Ερντογάν, το «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP)», έχασε την απόλυτη πλειοψηφία που διέθετε στο Κοινοβούλιο επί δεκατρία χρόνια και προκηρύχτηκαν νέες εκλογές για τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Στο ενδιάμεσο διάστημα πραγματοποιήθηκαν μια σειρά προβοκάτσιες, κατά τις οποίες δολοφονήθηκαν αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως Κούρδοι και αριστεροί. Στόχος ήταν η αποδυνάμωση του κόμματος HDP που υποστηριζόταν από πολλά κόμματα της αριστεράς και τους Κούρδους, καθώς στις εκλογές του Ιούνη είχε πάρει πάνω από 13 % αφαιρώντας έτσι την πλειοψηφία από τον Ερντογάν.

Με την ενίσχυση του εθνικισμού και της τρομοκρατίας (κρατικής και θρησκευτικής) το ΑΚΡ ξαναπήρε την απόλυτη πλειοψηφία στις

Γιατί δεν είμαστε Charlie

(…)Γνήσια τέκνα του συστήματος ήταν οι «ανατρεπτικοί» σκιτσογράφοι και δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo. Όσο φούντωναν τα οικονομικά προβλήματα τόσο το περιοδικό βυθιζόταν στον αντι-αραβισμό και τον αντι-μουσουλμανισμό. Τους λόγους μπορεί να τους φανταστεί ο καθένας. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύστημα έσπευσε να στηρίξει την έκδοση (σε εκατομμύρια αντίτυπα και σε αρκετές γλώσσες) του πρώτου μετά την επίθεση τεύχους του περιοδικού (σ.σ. δες χαρακτηριστικό σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου) Το τίμημα αυτής της πολύχρονης εκδοτικής πολιτικής και της ιμπεριαλιστικής αλαζονείας ήταν σκληρό. Πώς μπορούμε, όμως, να αναζητούμε «ηπιότητα» σε ένα κόσμο που τα αφεντικά των διαφόρων «Σαρλί» έχουν μετατρέψει σε σωρό από συντρίμμια και κυρίως σε σωρό από ανθρώπινα συντρίμμια; (…) [Διαβάστε ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο:  Γιατί δεν είμαστε Σαρλί ]

(Στη διπλανή φωτό: Η κορύφωση της υποκρισίας! Νετανιάχου(!), Ολάντ, Μέρκελ, Ποροσένκο, Σαμαράς και λοιποί υπηρέτες ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σε μια παρωδία διαδήλωσης, προσποιούνται ότι θρηνούν για τους νεκρούς του περιοδικού Charlie Hebdo!)

Όσοι σκιτσογράφοι ασκούσαν αντισημιτική κριτική στην φιλοϊσραηλίτικη στάση των διευθυντών τους, διώκονταν! Ενώ όσοι έβριζαν χυδαία τον Μωάμεθ -και κατ’ επέκταση τον απλό μουσουλμανικό κόσμο- υπηρετούσαν την «ελευθερία του λόγου» και απολάμβαναν τα «χάδια» της διεύθυνσης του περιοδικού, τα «χάδια» της ιμπεριαλιστικής Γαλλικής αστικής τάξης και ολόκληρης της «πολιτισμένης» Δύσης που άλλωστε ήταν αυτή που χρηματοδότησε και εξέθρεψε τους Ισλαμοφασίστες ISIS για να ρίξουν τα αντιαμερικάνικα καθεστώτα στην Ασία! (Εξ ου τα κροκοδείλια δάκρυα και η απύθμενη υποκρισία του «Je suis Charlie»)
Κι όλα αυτά συμπυκωμένα στο σκίτσο του Λατούφ από το 2012(!)

«Σχολεία στο Σύννεφο» και «Τρύπες στον τοίχο» για … τα φτωχά παιδιά!

Σοφία Καρατάκη
Ποιο θα είναι το μέλλον των σχολείων και της μάθησης; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δε χρειάζεται πια τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο και ότι η γνώση είναι ξεπερασμένη, εφόσον μπορούμε να βρούμε όποια πληροφορία χρειαζόμαστε σε δυο λεπτά;

Γενιά πρακτικής άσκησης (Generation Praktikum)

του Marc-Uwe Kling (μετάφραση Σ.Κ.)

Τελικά τι είναι; Generation X, Generation @, Golf 1ης γενιάς ή Golf 2ης γενιάς!; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Επιτέλους βγήκε: Γενιά πρακτικής άσκησης. Αμέτρητα εκατομμύρια άνεργοι, και γιατί; Επειδή οι εταιρείες και οι δημόσιες υπηρεσίες απασχολούν πια μόνο εκπαιδευόμενους. Λογικό δεν είναι; Οι εκπαιδευόμενοι δεν κοστίζουν τίποτα και δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ό,τι ήταν για τον αφέντη ο δούλος, είναι σήμερα για τον διαφημιστή ο εκπαιδευόμενος και παρόλα αυτά οι εκκολαπτόμενοι Christansen, Westwood, Liebeskind, Fassbinder κονταροχτυπιούνται για μια θέση. Όλους τους έχουν δελεάσει με την προοπτική δουλειάς, η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, επειδή την έχουν δώσει προ πολλού σε άλλους εκπαιδευόμενους.

Αποδόμηση της εργασίας – η στρατηγική απάντηση του κεφαλαίου

Σοφία Καρατάκη, Σοφία Στεφανίδου

(10 χρόνια δουλειές με ένα ευρώ για αδίστακτους τραπεζίτες!
που κερδίζουν σε βάρος του κράτους)

(Κανείς δεν ξεφεύγει από τον κοινωνικό ιστό
Όλοι έχουν την ευκαιρία να κολλήσουν σ’ αυτόν!!! Χάρη στο Χαρτς ΙV)

ΣΧΕΔΙΑ ΧΑΡΤΣ

Η ανεργία ανέκαθεν αποτελούσε το δούρειο ίππο για την συμπίεση των εργατικών δικαιωμάτων. Σήμερα, όμως, θα αποτελέσει το μηχανισμό για την πλήρη ανατροπή όσων είχε με αγώνες κατακτήσει το εργατικό κίνημα. Η στρατηγική του κεφαλαίου στη σημερινή κρίση, προκειμένου να ξεπεράσει το βασικό του πρόβλημα, την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους βάζει στο επίκεντρο τις εργασιακές σχέσεις, με στόχο τη δημιουργία ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα. Το κεφάλαιο όχι μόνο εξωθεί εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, αλλά τη χρησιμοποιεί ώστε να εκμεταλλευτεί με νέους και πιο αποδοτικούς γι΄ αυτό όρους, το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων.