Παρεμβάσεις ΔΕ: Ανακοίνωση για το μήνυμα της ΥΠΑΙΘ στα σχολεία για την 28η Οκτωβρίου

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» κα Κεραμέως;

Το φετινό μήνυμα για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου πολιτικού λόγου του κυβερνώντος κόμματος με τα οποία έχει εκθρέψει τους οπαδούς του επί δεκαετίες. Κυρίως όμως μας αναγκάζει να στραφούμε στον Μπρεχτ: «Σε καιρούς που η εξαπάτηση απαιτείται και που τα λάθη ευνοούνται, αυτός που σκέφτεται προσπαθεί να διορθώνει όλα αυτά που διαβάζει κι ακούει», και να διδαχτούμε από το μάθημά του για την αποκάλυψη της εξουσιαστικής γλώσσας και της αλήθειας.

 Η αμερικανοτραφής ΥΠΑΙΘ δεν αγνοεί την Ιστορία, δεν κάνει «λάθος». Στο πλαίσιο της εξομοίωσης από την Ε.Ε. ναζισμού-φασισμού και κομμουνισμού κι ενώ έχουν πλήρως καλύψει καθεστώτα όπως της Ουκρανίας και της Εσθονίας, που έχουν απαγορεύσει ακόμα και το σύμβολο του σφυροδρέπανου κι έχουν κάψει ζωντανούς συνδικαλιστές, αντικαθιστούν με τη λέξη «λαϊκισμός» την ιστορική αλήθεια και τώρα ετοιμάζουν νέες θυσίες για τους λαούς. Συνδράμουν τον διεθνή ιμπεριαλισμό στην δεκαετή σφαγή της Συρίας, σταδιακά εξαφανίζουν λαούς όπως ο Κουρδικός, ο Παλαιστινιακός.

• Το παντελώς ανιστόρητο «στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» της κας Κεραμέως ενδεχομένως να φαντάζει ως ένα γλωσσικό ολίσθημα. Όμως όσο κι αν έχει απαξιωθεί η Ιστορία στο σχολείο με αποκορύφωμα την κατάργησή της από την γενική παιδεία στη Γ’ Λυκείου, όλο και κάπου έχει πάρει τ’ αυτί όλων ότι οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Πολωνία το 1939. Αποδεικνύει όμως τον άκρατο εθνοκεντρισμό των κυβερνώντων και συνεχίζει αμείωτη την αντίστοιχη πολιτική και προπαγάνδα.
• Συνεπές στο ίδιο μοντέλο είναι και το νόημα της φράσης «η έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις, που τον απειλούν, συνιστά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην μακραίωνη ιστορία μας». Αναμφίβολα ο ελληνικός λαός έχει να επιδείξει λαμπρές σελίδες αντίστασης κι έχει δώσει μάχες για την ελευθερία. Αντιλαμβάνεται το Υπουργείο Παιδείας πόσο ανιστόρητο και αντεπιστημονικό είναι να μιλάει για «έμφυτη τάση του λαού μας»;  Η «ανωτερότητα της φυλής» από την σκοπιά του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Με άλλα λόγια είναι το DNA και όχι η αντίσταση σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και με συγκεκριμένα ιστορικά υποκείμενα. Από την άλλη πλευρά αυτό το «έμφυτη» προξενεί θυμηδία μάλλον. Αναρωτιόμαστε, δεν ήταν, άραγε,  Έλληνες το γένος ο Τσολάκογλου, ο Λογοθετόπουλος, ο Ράλλης (για να περιοριστούμε μόνο στους δοσίλογους πρωθυπουργούς κι όχι στους μαυραγορίτες, χίτες, χαφιέδες και ταγματασφαλίτες) οι οποίοι μάλιστα –ελληνική πρωτοτυπία κι αυτή – δεν τιμωρήθηκαν ποτέ;
• Ο τρίτος άξονας στον οποίο στηρίζεται το μήνυμα του Υπουργείου είναι το «δια ταύτα». «Το θέμα είναι τώρα τι λες» που λέει κι ο ποιητής. «Στις μέρες μας, που οι ακραίες φωνές του λαϊκισμού επιδιώκουν να δυναμώσουν, που ο ατομικισμός και η αποξένωση μαστίζουν την ανθρωπότητα, είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να αναβιώσουμε αξίες, όπως η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη, που μας επιτρέπουν, σήμερα, να ζούμε σε μία ελεύθερη, δημοκρατική χώρα». Δημιουργική ασάφεια κατά το δημιουργική λογιστική; Όχι, βέβαια. Είναι πολύ πιο βολικό να μην θες να πεις λέξεις όπως φασισμός ή ναζισμός για να μην δυσαρεστήσεις κάποιους από τους ομοτράπεζούς σου στην υπουργική τράπεζα και στην Ε.Ε. Η πραγματικότητα όμως είναι αδήριτη. Ο ναζισμός και ο φασισμός αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα από το 1939 ως το 1945, έχοντας ως ιδεολογική βάση τον εθνικισμό. Τη δημοκρατική Ισπανία τη βομβάρδισαν τα αεροπλάνα του Χίτλερ και τα ολοκαυτώματα απανταχού της Ευρώπης τα διέπραξαν εκείνοι οι οποίοι προέτασσαν την «ανωτερότητα της αρείας φυλής» για να αιτιολογήσουν ιδεολογικά την πρόθεση για επικράτηση. Τα 85 εκατομμύρια νεκρών στα πεδία των μαχών, αλλά και των αμάχων και των νεκρών από πείνα παγκοσμίως μαρτυράνε ποιος είναι ο ένοχος. Στην Ελλάδα του δικτάτορα Μεταξά οι μόνοι που έλεγαν το θηρίο με το όνομά του, ήταν στις εξορίες και στις φυλακές.
• Και τέλος αναζητά η κα Υπουργός τη «σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας». Ε, αυτό πια μας το έκανε σαφές άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της. Ιστορία α λα καρτ διεκδικεί η κα Κεραμέως για να παρουσιάσει το παρελθόν όπως βολεύει στο σύστημα που η ίδια υπηρετεί.

Ο πολιτισμός οφείλει να είναι αντισυστημικός, αλλιώς γίνεται όργανο του συστήματος

Πολιτισμός δεν είναι μόνο ο τάδε ή ο δείνα δημιουργός που παίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας, αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που παράγει τέχνη για την τέχνη και για την ψυχή ολόκληρης της κοινωνίας. Ο πολιτισμός οφείλει να είναι αντισυστημικός, αλλιώς γίνεται όργανο του συστήματος.

Μια εκ βαθέων συζήτηση του Ηλία Κορδαλή με την Ελένη Πριοβόλου

Με την Ελένη Πριοβόλου δε θα κάνεις σε καμιά περίπτωση μια «στημένη συζήτηση», γιατί απλώς δεν είναι μια ακόμη «δήθεν» συγγραφέας των κρατικοδίαιτων λογοτεχνικών κύκλων που βρωμάνε, από μακριά, συστημική φορμόλη.

Θα κάνεις, αντίθετα, μια αληθινή συζήτηση με «αξία χρήσης» για όλους εκείνους που δηλώνουν, σε πείσμα των καιρών, «παρών» στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες. Γι’ αυτούς που δημιουργούν τις «Ρόδων Πολιτείες» όχι για να απομονωθούν από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά για να λειτουργήσουν αυτές ως ορμητήρια ελπίδας, έρωτα, ποίησης, επανάστασης, ομορφιάς!

-Ελένη μου έχεις γράψει πάνω από 20 παιδικά βιβλία και 5 μυθιστορήματα και βρίσκεσαι στη λογοτεχνική σκηνή πάνω από 30 χρόνια. Ο κόσμος που ψάχνει και αγαπάει πραγματικά το ποιοτικό ελληνικό βιβλίο σε γνώρισε από την πρώτη στιγμή με τα παιδικά σου βιβλία και τις συγκλονιστικές σου παρουσιάσεις που τα συνόδευαν. Στο ευρύτερο, όμως, κοινό έγινες πολύ γνωστή, το 2010, με το ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα «Όπως ήθελα να ζήσω» των εκδόσεων Καστανιώτη, το οποίο πήρε την ίδια χρονιά και το βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Το βιβλίο έχει κάνει μέχρι στιγμής 15 εκδόσεις και συνεχίζει να συναρπάζει…Γιατί πιστεύεις;

Νομίζω φίλε Ηλία πως η πρώτη σου ερώτηση περιέχει αρκετές υποερωτήσεις και θα πρέπει να απαντήσω με τη σειρά. Λοιπόν, ξεκινώντας να γράφω από πολύ νέα-παιδί σχεδόν- λογοτεχνία που απευθύνεται στα παιδιά και τους εφήβους άρχισα και εγώ να παιδεύω τον εαυτό μου. Να τον εξελίσσω. Λέγοντας παιδεύω εννοώ να του προσφέρω παιδεία. Ξεκίνησα με μια αθωότητα και μια αίσθηση του μέτρου να περιδιαβαίνω τον θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας χωρίς καμιά πρόθεση να γίνω αναγνωρίσιμη. Ήμουν εξάλλου μόλις είκοσι χρονών όταν έγραψα το πρώτο μου παραμύθι και βρισκόμουνα σε μια εποχή που είχα ανακαλύψει το όπλο και την προσωπική μου αίρεση. Αυτό το όπλο ήταν για μένα οι λέξεις. Με τις λέξεις ανέτρεπα τον σκληρό και άδικο κόσμο όπως τον έβλεπα και τον βίωνα και δημιουργούσα τον δικό μου, όπως θα ήθελα να τον ζήσω. Για τούτο άρχισα να γράφω παραμύθια. Γιατί μέσα από το παραμύθι έχεις την ευχέρεια να μεταπλάθεις με σύμβολα τη ζωή και να την εξελίσσεις όπως επιτάσσει το προσωπικό σου ιδεώδες. Στην αρχή ήθελα απλώς αυτό το ιδανικό να το μοιράζομαι με τα παιδιά μου. Διότι η γέννηση του γιού μου συνέπεσε με τη γέννηση του πρώτου μου παραμυθιού, που ήταν «ο γελωτοποιός για κλάματα», και μιλούσα μέσα από αυτό για την ανεργία. Έτσι έχτισα το λογοτεχνικό μου σύμπαν συνάμα με το οικογενειακό και χρειάστηκαν σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια και είκοσι περίπου βιβλία για παιδιά και εφήβους για να δημιουργήσω το μυθιστόρημα «Όπως ήθελα να ζήσω», που είναι το πρώτο βιβλίο μιας ιστορικής- πολιτικής τριλογίας. Το πρώτο αυτό βιβλίο δε θα γινόταν ευρέως γνωστό αν δεν αποσπούσε το βραβείο του αναγνωστικού κοινού. Ο λόγος που συνεχίζει να συναρπάζει είναι απλός. Μίλησα στον αναγνώστη με λόγια αληθινά και με ψυχή καθαρή περί του τις πταίει για την πολιτική και κοινωνική μας κακοδαιμονία. Του μίλησα για τις απαρχές της διάβρωσης του πολιτικού συστήματος από ιδρύσεως του νέου Ελληνικού κράτους, για την υποδούλωση της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, το ρόλο του Τραπεζικού κεφαλαίου, του παλατιού και των διεφθαρμένων πολιτικών. Του μίλησα όμως και για το όνειρο, την ελπίδα την ομορφιά και την αρμονία. Δημιούργησα μέσα στον σκανδαλώδη κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο την «ρόδων πολιτεία», ήτοι την όλβια πολιτεία της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως ο καθένας θα ήθελε να τη ζήσει.

«Ιδεολογικές όψεις του φασισμού και η σχέση του με τον εθνικισμό»: εκδήλωση του Σύλλογου Οικοτρόφων Φοιτ. Εστιών Θεσ/νίκης

Φασισμός, όταν η κοινωνία γίνεται καθρέφτης της ιστορίας: εκδήλωση στην Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ